مادیات

نامه ی بیستم

عزیز من !
فردا ، یک بار دیگر ، سالروز ازدواج ماست ، و من که اینجا نشسته ام و صبورانه خط می نویسم هنوز هیچ پیشکشی کوچکی برای تو تدارک ندیده ام ؛ امّا این تنها مسأله یی ست که هرگز ، به راستی هرگز مرا نگران نکرده است ، و نیز ، نخواهد کرد . نگران ، نه ؛ امّا غمگین ، البتّه چرا .
این ، در عصرِ نفرت انگیزِ شی ئی شدنِ محبّت و عشق ، معجزه یی ست که ما - من و تو - خوشبختی مان را ، نه تنها بر پایه ی پول ، بَل حتّی در رابطه ی با آن نساخته ییم ؛ که اگر چنین کرده بودیم ، چندین و چندبار ، تا کنون ، می بایست شاهد ویران شدنِ شرم آورِ این بنا بوده باشیم. . .
و چقدر تأسّف انگیز است ویران شدن چیزی که خوب بودنش را مؤمنیم .
و کیست در میان ما که نداند این معجزه ی حذف پول به عنوانِ حلّالِ مشکلات ، تنها به همّتِ والا ، گذشتِ بی نهایت ، بلند نظری و منشِ بزرگوارانه ی تو ممکن گشته است ؟

«برشی از چهل نامه ی کوتاه به همسرم از نادر ابراهیمی»